ЗОШТО ПУТИН САКА УШТЕ ЕДНА ВОЈСКА? Затоа што повеќе НЕ ИМ ВЕРУВА на СВОИТЕ

Украинскиот министер за одбрана Олексеј Резников пред неколку дена за Фајненшл Тајмс изјави дека вистинските офанзивни операции сè уште не се ни започнати.

Се надеваме дека Резников е во право бидејќи она што досега го видовме во последните нешто повеќе од две недели не изгледа како голема офанзива што ќе го промени текот на војната. Всушност, тоа повеќе личи на неуспешната руска зимска офанзива, која освен големи загуби, на Русите не им донесе ништо.

Украина се чини дека повеќе симулира голема офанзива отколку што всушност ја спроведува.
Засега се чини дека командантот на украинската армија, генералот Валериј Залужни, повеќе симулира голема офанзива отколку всушност се обидува да ја спроведе. Во исто време, украинското Министерство за одбрана се обидува да и покаже на тамошната јавност дека големи работи се случуваат на бојното поле. На пример, напредок од неколку стотици до илјада метри.

Што не би било лошо доколку овие напредувања беа исклучиво во иста насока секој ден. Да речеме долината на реката Морки Јали. Така, за две недели украинската војска би стигнала до т.н Одбранбените линии на Суровикин. Наместо тоа, дневните извештаи за напредокот се однесуваат на неколку сосема различни насоки на бојното поле, кои затоа кумулативно немаат речиси никаков ефект.

Борбите за Бахмут сугерираат дека Залужни не може да одолее на политичкиот притисок

Интересно е што украинската армија троши огромна енергија на борбите околу Бахмут, иако тој град нема никакво воено значење. Ова води до не многу добар заклучок дека генералот Залужни не може да го надмине политичкиот притисок. Впрочем, оваа пролет/лето офанзива беше дизајнирана во политичкиот врв на Украина, а потоа беше препуштена на Залужни да се обиде да ја спроведе.

И додека чекаме да почнат да се случуваат некои решавачки битки на бојното поле, во Русија се случуваат многу поинтересни работи. Колку и да го мрази, Путин е свесен колку Вагнер е сè уште опасен, па сепак мора да биде многу тактичен. Тој вложи многу енергија за да ја убеди руската јавност дека всушност ништо не се случило и дека сè е вратено во (руската) нормала. Иако сè уште ништо не е готово.

Кремљ се обидува да генерира изглед на крај на кризата, но…

На 27 јуни руските медиуми објавија дека започнало разоружувањето на Вагнер, обидувајќи се да генерираат изглед на целосен крај на кризата. Сепак, оттогаш нема никаква вест, а камоли видео или фотографија што го потврдува тоа.

Навистина, на 29 јуни, Министерството за одбрана на САД потврди дека силите на Вагнер се уште се во окупираниот дел на Украина. Она што е сигурно е дека Пригожин и највисоката команда на Вагнер дефинитивно одбиле да ги потпишат договорите со кои оваа приватна армија би била подложна на надзор на руското Министерство за одбрана.

Според првичните информации, оружјето на Вагнер требало да заврши во Росгвадрија – руската национална гарда. Тоа го потврди лично нејзиниот командант Виктор Золотов. Росгвадрија (полно име Федерална служба на единиците на Националната гарда на Руската Федерација) е под директен надзор на Путин и до сега требаше да служи за спречување на големи демонстрации и немири.

Росгвардија би можела да стане втора војска

Сепак, примањето тешко оружје би ја направило Росгвадрија поинаква армија. Пригожин за време на вооружениот бунт изјавил дека имал 25 илјади војници, но дека за време на битката за Бахмут имал 85 илјади. Ова оружје, кое вклучува тенкови, оклопни транспортери, артилерија, ПЗО системи, сè уште се наоѓа во базите на Вагнер. И теоретски, доволно би било Росгвадрија да вооружи најмалку 50 илјади луѓе со тешко оружје.

Овде се поставува прашањето зошто Путин сака уште една војска? Затоа што повеќе не му верува на она што го има. Вагнер го зазеде Ростов на Дон без борба и дојде на помалку од 200 километри од Москва. Во исто време, само руските воздухопловни сили дејствуваа посериозно против Вагнер и платија огромна цена за тоа.

Руското воено раководство не сака да остане без Вагнер

Од друга страна, руското воено раководство е свесно колку голема дупка би оставило заминувањето на Вагнер од Украина, не само во квантитет, туку пред се по квалитет. Колку и да ги мрази Вагнер, тие сепак сакаат да ја задржат таа сила заедно. Затоа решија да играат на нивниот последен адут – парите.

Неколку дена по бунтот, Путин објави дека речиси целото финансирање на Вагнер доаѓа од државните фондови, а Вагнер минатата година добил 86 милијарди рубљи (една милијарда евра). Москва е подготвена да продолжи да издвојува толку многу пари под услов да се изврши некаква национализација на Вагнер, како во Русија, така и во Сирија и Африка.

Од друга страна, на Вагнерците им се нуди неизвесна иднина во Белорусија со Лукашенко, кој веќе изјавува дека ќе ги интегрира во тамошните вооружени сили или „отказ“ со губење на сите приходи. И крајно неизвесна иднина поради многу веројатната можност кривичната постапка да се рестартира откако ќе помине опасноста од Вагнер.

Говорите на Путин покажуваат колку е сè уште ризична ситуацијата околу Вагнер

Колку е ризична ситуацијата околу Вагнер, најдобро покажуваат говорите на Путин во кои тој не го спомнува Пригожин и не ги фали воените успеси на Вагнер. И додека Пригожин и Вагнерците добија своевидно простување на гревовите, Федералната служба за безбедност (ФСБ) води интензивна истрага за тоа кој од високите руски офицери бил вмешан во обидот за воен удар.

Таа истрага би требало да ја спроведе руското Министерство за одбрана, но Путин очигледно не верува дека тие самите ќе можат да истражат. Засега најмногу се зборува за апсењето на генералот Сергеј Суровикин, бидејќи тој е убедливо најпознат. Сепак, интензивните истраги со приведувања се спроведуваат низ длабочината на командниот синџир.

Од командантите на силите кои требаше да го бранат Ростов на Дон, а не испукаа ниту еден истрел, до пилотите кои одбија да ги нападнат колоните на Вагнер кои се движеа кон Ростов и Москва. Така, во Русија на Путин, оние кои одбиле да убиваат Руси (дури и да биле Вагнерци) наскоро би можеле да бидат на суд, а следствено и во затвор, а оние кои планирале и започнале вооружен бунт би можеле да останат неказнети.